เมื่อหน้าที่ต้องมาก่อน เธอเคยดูแลคนป่วยมานับไม่ถ้วน
แต่ครั้งนี้ คือครั้งแรกที่ต้องดูแลคนที่เธอฝากทั้งชีวิตไว้ด้วย
เค้าทั้งสองเพิ่งแต่งงานกันได้เพียง 3 ปี ผู้ชายเป็นทหาร ส่วนผู้หญิงเป็นพยาบาล ต่างคนต่างมีหน้าที่ มีภารกิจที่ต้องรับผิดชอบต่อบ้าน ต่อประเทศ จนกระทั่งไม่กี่วันที่ผ่านมา สถานการณ์ชายแดนตึงเครียด และเขา ในฐานะทหารแนวหน้า ต้องออกไปปฏิบัติหน้าที่
แต่ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า ภารกิจนั้นจะทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส และตอนนี้ เขายังไม่รู้สึกตัวเลย แม้การผ่าตัดจะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า “หัวใจของภรรยา” จะผ่านไปได้ง่าย ๆ เธอกุมมือสามีไว้ไม่ห่าง เธอไม่ได้เรียกชื่อเขาดัง ๆ เธอไม่ได้ร้องไห้โวยวาย แต่ทุกคำที่เธอพูดกับเขาเบา ๆ ข้างเตียง มันชัดเจนมากว่า “เราต้องกลับบ้านด้วยกันนะอ๋อง”
คนที่เคยเข้มแข็งดูแลผู้ป่วยนับร้อย วันนี้กลับต้องมาเข้มแข็งกับหัวใจตัวเอง เพราะคนที่เธอรักที่สุด คือคนไข้ตรงหน้าที่เธออยากให้ลืมตาขึ้นมามากที่สุดในชีวิต ไม่มีคำไหนจะอธิบายได้ว่ามันยากแค่ไหน แต่ขอเป็นกำลังใจให้กับเธอ ภรรยาผู้ไม่ยอมปล่อยมือทหารผู้เสียสละเพื่อประเทศชาติ ขอให้ “อ๋อง” ฟื้นขึ้นมาในเร็ววัน เพื่อกลับไปใช้ชีวิตที่เรียบง่ายกับคนที่รักเขาหมดหัวใจ
